لیورگارد

سیلیمارین با تغییر غشا دیواره خارجی سلول های کبد موجب بلوکه کردن محل های اتصال سموم کبدی و در نتیجه ممانعت از ورود آنها به داخل سلول میگردد. سیلیکریستین و سیلیپینین اثرات تحریکی قابل ملاحظه ای برروی سرعت تکثیر، بیوسنتز پروتئین و DNA نشان داده اند. سیلیمارین با تحریک | RNA Polymerase در هسته سلولهای هپاتوسیت منجر به افزایش سنتز پروتئین ریبوزومال و در نتیجه افزایش توانایی بازسازی کبد و تشکیل هپاتوسیت های جدید میگردد. همچنین میتوان اثر محافظت کنندگی سیلیمارین از سلول های کبد را به خاصیت آنتی اکسیدانی آن نسبت داد. سیلیمارین باعث از بین بردن رادیکالهای آزاد و افزایش غلظت داخل سلولی گلوتاتیون (ماده مورد نیاز جهت واکنش های مسمومیت زدایی در سلول های کبد) می گردد.